Hoe de gevecht van Doom evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met de evolutie van metalmuziek. Vanaf het debuut van 1993 heeft het Sonic Landscape van de franchise het veranderende getijden van het genre weerspiegeld. De originele ondergang, sterk beïnvloed door metalen reuzen uit de late jaren 80 en vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in Chains, leverde een door thrash metal doordrenkte score die perfect aanvulde aan zijn snelle, viscerale gameplay. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) toonden riffs die opvallend vergelijkbaar zijn met Pantera's "Mouth of War". De algehele soundtrack, die doet denken aan Metallica en Anthrax, duwde spelers door de intense Martian -omgevingen van het spel. Het werk van componist Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect gesynchroniseerd met het iconische gunplay van de game.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, vereiste een tonale verschuiving. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, maakte Chris Vrenna (voorheen van negen centimeter nagels) en Clint Walsh uiteindelijk een score gemaakt die doet denken aan de lateralus van Tool, zijn onconventionele tijdshandtekeningen en soundscapes die perfect aanvullen aan de langzamere, meer sfeervolle gameplay.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hectische energie van het origineel. De baanbrekende soundtrack van Mick Gordon, een meesterwerk van Djent, werd synoniem met de opwindende gevecht van de game. De pure kracht en innovatieve gelaagdheid van sub-bas en witte ruis creëerde een viscerale luisterervaring.

Doom Eternal (2020), hoewel nog steeds met Gordons invloed, zag een verschuiving naar metalcore, wat de dominantie van het genre in de late jaren 2010 weerspiegelt. De soundtrack, hoewel zwaar, voelde iets minder rauw aan dan zijn voorganger, waarbij de opname van platformen en puzzelelementen van de game weerspiegelde. Het samenwerkingsproces was naar verluidt echter beladen met uitdagingen, wat resulteerde in enige dubbelzinnigheid met betrekking tot de uiteindelijke mix.

Hoewel persoonlijke voorkeuren kunnen variëren, mist de soundtrack van Doom Eternal, hoewel uitstekend, de ruwe intensiteit van de tegenhanger van 2016. Dit weerspiegelt de evolutie van metalcore banden, die vaak een meer verfijnd geluid presenteert in latere werken.

DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Vroege previews suggereren een soundtrack die inspiratie haalt uit zowel klassieke als moderne metal, die de mix van klassieke doomelementen van de game en innovatieve mechanica weerspiegelt. Het langzamere tempo, benadrukt door de opname van een schild en grootschalige gevechtsontwikkelingen, vereist een soundtrack die zowel verpletterende zwaarte als dynamische verschuivingen kan verpletteren, waardoor ze invloed kunnen hebben van banden als geslagen los, terwijl ze nog steeds de thrash-invloeden van het origineel weerkaatst.

De integratie van de donkere eeuwen van mechs en mythologische wezens vertegenwoordigt een gewaagde evolutie, die het experimenteren in modern metaal weerspiegelt. Dit loopt parallel met de bredere verkenning van het genre van elektronische, hiphop en andere invloeden. Het potentieel voor een nieuwe, baanbrekende soundtrack, perfect afgestemd op de innovatieve gevecht van de game, maakt Doom: The Dark Ages een langverwachte titel voor zowel Doom- als metalfans.