David Lynch: wyjątkowa ikona filmowa

Pilotowy odcinek Twin Peaks rozpoczyna się pozornie zwyczajną sceną w szkole średniej: dziewczyna skradając papieros, chłopiec wezwany do biura dyrektora i nauczycielką. To spokojne ustawienie jest nagle rozbite, gdy policjant wchodzi do klasy i szepcze do nauczyciela. Krzyczenie przebija powietrze, a na zewnątrz uczeń sprinuje na dziedzińcu. Nauczyciel stara się powstrzymać łzy, oczekując ogłoszenia. David Lynch koncentruje aparat na pustym siedzeniu w klasie, gdy dwóch uczniów wymienia wiedząc spojrzenie, zdając sobie sprawę, że ich przyjaciółka Laura Palmer nie żyje.

Lynch był znany z rejestrowania przyziemnych aspektów życia, ale konsekwentnie oderwał te warstwy, aby odsłonić coś niepokojącego pod powierzchnią. Ta scena z Twin Peaks uosabia tematyczną esencję jego kariery, subtelnie, ale silnie. Jednak nie jest to jedyny decydujący moment w ogromnej pracy Lyncha trwającej ponad cztery dekady w filmie, telewizji i sztuce. Każdy fan Lynch może podkreślić inną scenę jako ich ostateczny moment, odzwierciedlając różnorodne urok jego pojedynczej wizji.

Termin „Lynchian” zawiera niepokojącą, podobną do snów jakości, która ugruntowała legendarny status Lyncha. Jego odejście jest głęboką stratą dla fanów, ponieważ był artystą o unikalnym głosie, który rezonował inaczej z każdą osobą. „Lynchian” dołącza do elitarnej grupy przymiotników, takich jak „Kafkaesque”, która wykracza poza szczegóły pracy opisujące szersze, bardziej uniwersalne doświadczenie niepokoju i dezorientacji.

Dla początkujących entuzjastów filmu oglądanie Lyncha Eraserhead było rytuałem przejścia. Kilkadziesiąt lat później nastoletni syn jednego fana wyruszył w tę podróż, nawet oglądając Twin Peaks ze swoją dziewczyną, docierając do Windom Earle Arc w sezonie 2. Praca Lyncha ma ponadczasową jakość, przykładem nostalgicznego, ale niepokojącego otoczenia sypialni dziecka w Twin Peaks: powrót , zaprojektowany tak, jakby z 1956 roku - skinieniem się na Lynch.

Powrót został wydany podczas przebudzenia nostalgii Hollywood, ale Lynch pozostał wierny swojej wizji, pozostawiając publiczność oszołomioną, nie przywracając kluczowych oryginalnych postaci w znaczący sposób. To niekonwencjonalne podejście było kwintesencyjnie lynchian. Nawet gdy Lynch przestrzegał hollywoodzkich norm, podobnie jak wydm , jego wyjątkowy dotyk był niewątpliwy, łącząc legendę Paula Atreidesa z dziwnymi obrazami, które tylko on mógł wyczarować.

Lynch, The Elephant Man, zapuszczał się w pobliżu głównego uznania, ale pozostał głęboko poruszający się i ustawiony w niepokojąco prawdziwy kontekst historyczny. Ta mieszanka piękna i niepokoju to kolejna cecha stylu Lyncha.

Próba kategoryzacji pracy Lyncha w tradycyjnych gatunkach lub tropach jest daremna, ale jego filmy są natychmiast rozpoznawalne. Jego obsesja na punkcie odkrywania świata pod naszym własnym jest widoczna w filmach takich jak Blue Velvet , w których pozornie idylliczne ustawienie rozwija się w ciemny, surrealistyczny podziemny świat. Wpływy Lyncha, w tym Czarnoksiężnik Oz , przyczyniają się do unikalnego języka filmowego, który nadal inspiruje.

Wpływ Lyncha rozciąga się na współczesnych filmowców, takich jak Jane Schoenbrun, której widziałem, że glow telewizyjna zawiera sceny przypominające pracę Lyncha. Yorgos Lanthimos, Robert Eggers, Ari Aster, David Robert Mitchell, Emerald Fennell, Richard Kelly, Rose Glass, Quentin Tarantino i Denis Villeneuve czerpią ze studni lynchian, prezentując trwały wpływ jego surrealistycznego stylu.

Dziedzictwo Davida Lyncha oznacza koniec epoki, ale jego wpływ na przyszłych twórców filmowych będzie nadal odczuwalny. Gdy patrzymy pod powierzchnią, mamy nadzieję odkryć te „lynchian” elementy, które tak mistrzowsko ujawnił.

David Lynch i Jack Nance na planie Eraserhead .