Marc Laidlaw's 40-jarige Cyberpunk Tale aangepast in Netflix's Love, Death & Robots-aflevering

Marc Laidlaw schreef het korte verhaal "400 Boys" op 21-jarige leeftijd in 1981, ruim voor zijn gerenommeerde ambtstermijn als hoofdschrijver van Valve en een sleutelfiguur achter de Half-Life-serie. Aanvankelijk gepubliceerd in Omni Magazine in 1983, vond het verhaal later een breder publiek toen opgenomen in The Mirrorshades: The Cyberpunk Anthology. Op zijn website merkt Marc op dat "400 jongens" waarschijnlijk door meer mensen zijn gelezen dan enig ander werk dat hij heeft geschreven, met de mogelijke uitzondering van zijn seizoensgebonden advertentie-exemplaar voor Dota 2. Terwijl de spelgemeenschap hem voornamelijk kent voor zijn bijdragen aan de halfwaardetijdfranchise, strekken Marc's creatieve inspanningen zich veel verder dan videogames. Het is fascinerend om te zien hoe zijn carrière in de loop van de tijd is geëvolueerd.

In een post-apocalyptische stad waar strijdende bendes zich houden aan een door Bushido geïnspireerde erecode, dwingt de opkomst van de 400 jongensbende hen om zich te verenigen. Dit verhaal over schoonheid en brutaliteit wordt tot leven gebracht door de Canadese regisseur Robert Valley, wiens aflevering "Ice" From the Love, Death and Robots -serie een Emmy heeft opgeleverd voor uitstekende korte vormanimatie.

"De inspiratie daarvoor kwam er net uit rondlopen," herinnert Marc zich. "Ik woonde in Eugene, Oregon, en er waren altijd deze telefoonpalen gepleisterd met namen van bands die in de stad speelden. Het was gewoon naam na naam van super coole bands, en ik wilde dat vastleggen. Dus ik kwam op het idee om bendeennamen in het verhaal te gebruiken als een leuke manier om bandnamen uit te vinden. Dat was een belangrijke drijfveer achter het verhaal."

Marc Laidlaw is misschien weg van de halfwaardetijd, maar zijn verbinding met internet blijft sterk. Fotocredit: Mimi Raver. Nu, meer dan 40 jaar na de eerste publicatie, is "400 Boys" omgezet in een aflevering in het vierde seizoen van Netflix's veelgeprezen geanimeerde anthologieserie, Love, Death and Robots. Geregisseerd door Robert Valley, die eerder "Zima Blue" en "Ice" en "Ice" heeft geholpen en geschreven door Tim Miller, bevat de aflevering de stem van John Boyega, bekend om zijn rol als Finn in Star Wars. Deze aanpassing markeert een belangrijk moment voor "400 jongens", waarvan Marc nooit had verwacht dat het op zo'n manier zou opduiken.

"Het verhaal was vervaagd op de achtergrond, maar Cyberpunk bleef gedijen, en ik dacht er niet veel over na"

Veertig jaar is een lange tijd voor een stuk werk om nieuw leven te vinden, maar de kans die zich 15 jaar geleden bijna presenteerde toen Tim Miller van Blur, een bedrijf dat bekend staat om het maken van videogame -filmpjes, reikte over het aanpassen van "400 jongens". Zoals veel projecten viel het echter door vanwege veranderingen in de studio.

Toen, in maart 2019, barsten liefde, dood en robots op het toneel en boden een gedurfde, volwassen georiënteerde animathologie die het publiek boeide. Marc was onder de indruk van de betrokkenheid van Tim Miller, vooral gezien zijn innovatieve aanpassing van JG Ballard's "The Drowned Giant" in de serie. "Ik kan me niet voorstellen dat iemand anders die verandert in een geanimeerde aflevering", merkt Marc op, die zijn bewondering uitgesproken voor Tim's creatieve visie.

400 jongens zijn aangepast in een aflevering van Love, Death and Robots op Netflix. Afbeeldingskrediet: Netflix. In 2020 verhuisde Marc naar Los Angeles en kruisten de paden met Tim bij verschillende evenementen over naar Los Angeles. Hij drong niet aan op "400 jongens", maar hoopte dat als liefde, dood en robots zijn succes zouden voortzetten, de kans opnieuw zou kunnen ontstaan. Een jaar geleden ontving hij de e -mail met de vraag of hij geïnteresseerd zou zijn in het optioneren van "400 jongens" en het project ging eindelijk vooruit.

Marc had discussies met Tim, die het scriptschrijven op zich nam, en Robert Valley, de regisseur. Hij wees hen op het audioboek van de "400 jongens", die hij vertelde tijdens de pandemie toen velen online audioversies van hun werken deelden. De betrokkenheid van Marc was echter minimaal, waardoor hij kon genieten van het eindproduct zonder verstrikt te zijn aan het productieproces. "Het was leuk om achterover te leunen en niet één keer bij de loopgraven betrokken te zijn", zegt hij. "Ik wilde er gewoon van genieten toen het klaar was en kijken wat ze ervan maakten."

Na de aflevering te hebben bekeken, waardeert Marc de visuele verbeteringen en de uitvoeringen, met name door John Boyega. "Ze maakten het verhaal zoveel visueel boeiender", zegt hij. "Het is van een andere ik, van het leven geleden," denkt Marc na en erkent het jeugdige perspectief dat hij had toen hij het meer dan 40 jaar geleden schreef. "Ik ben er nog steeds behoorlijk blij mee, gezien hoe jong ik was."

"En toen was er een lange periode van niet veel gebeurtenis", voegt hij eraan toe. In 1997 trad Marc toe tot Valve toen het de halfwaardetijd ontwikkelde, wat een belangrijke verschuiving in zijn carrière betekende. "En dat hele ding gebeurde ..."

Marc "gepensioneerd" uit Valve in 2016, maar het was meer een harde pensionering van alles. In werkelijkheid is hij nu in staat om zijn projecten te kiezen en op zijn gemak te delen. "Ik denk dat ik te hard ben met pensioen", geeft hij toe en uitte de wens om creatief te blijven. Hij wilde terugkeren naar schrijven, maar de uitgeverij was tijdens zijn tijd in videogames aanzienlijk veranderd. Nieuwe gameprojecten waren ook buiten bereik. "Ik kan geen spelletjes doen zonder een stel mensen. Ik kan zelf geen spel maken."

Momenteel maakt Marc muziek en zag hij een toename van zijn publiek nadat Valve vorig jaar een half-life 2-jubileumdocumentaire had uitgebracht, die hem ertoe bracht een verloren ontwikkelingsvideo op zijn YouTube-kanaal te delen. "Ik ben zo van, ik ben in de verkeerde zaken!" Hij grapt. "Ik zou gewoon informatie over mijn oude werkgever moeten lekken."

Reflecterend op de klepdocumentaire vond Marc het therapeutisch om opnieuw contact te maken met oude collega's en herinneringen op te halen aan het verleden. "Het was goed voor mij om dat spul te verwerken en te buigen", zegt hij. "Ik had lang niet veel van die mensen gesproken of gezien. Het was leuk om met mensen rond te hangen en erover te praten."

Met de halfwaardetijd en halfwaardetijd 2-jubileumdocumentaires voltooid, merkt Marc humoristisch op dat het enige klepspel dat hem nog kan herinneren, misschien Dota 2 is, dat nu 12 jaar oud is. "Ik kon met Dota praten. Dat is het enige dat overblijft", zegt hij, hoewel hij ook zijn kleine betrokkenheid bij buitenaardse zwerm noemt.

Discussies over halfwaardetijd zijn onvermijdelijk wanneer ze met Marc spreken, maar met de vrijgegeven documentaires is er weinig meer te zeggen over het verleden. De focus verschuift naar de potentiële toekomst van de halfwaardetijd, hoewel de vraag naar de ontwikkeling van Half-Life 3 zinloos is. Marc heeft het contact verloren met degenen bij Valve, en zelfs als hij iets wist, zou hij het hier niet aankondigen.

In plaats daarvan draait het gesprek of Marc zou overwegen om opnieuw voor een videogame te schrijven. Hij blijft open voor het idee en suggereert speels dat Hideo Kojima contact met hem had moeten opnemen tijdens de ontwikkeling van Death Stranding. "Toen Death Stranding uitkwam, was ik aan het malen van mijn tanden. Zoals, weet hij dat ik beschikbaar ben? Ik zou graag helpen de dialoog te poetsen en het beter te maken voor de acteurs."

Marc's "harde pensioen" bracht hem ertoe te geloven dat de industrie hem niet langer voor projecten beschouwde. "Als ik de Miyazaki -dingen zie, het van studio -spul, ga je natuurlijk eerst naar George RR Martin als je kon. Niemand heeft mijn naam op hun project nodig om kopieën te verkopen," denkt hij. "Maar dat soort dingen voor mij is opwindend."

Verrassend genoeg waren de aanbiedingen die hij ontving na het verlaten van de klep niet wat hij had verwacht. "Ik verwacht een beetje interessantere aanbiedingen en leek op: 'Dit is raar: iemand wil dat ik hun synopsis schrijf voor hun mobiele telefoon lasertagspel.' Het is alsof, ze weten niet wat ik doe. "

Marc geeft toe dat hij dergelijke aanbiedingen ontvangt, maar blijft open voor kansen. "Ik heb nog niet echt interessante game-aanbiedingen gehoord die goed voor me leken. Mensen beschouwen me als iemand die een heleboel dingen kan schrijven voor een spel. Ik ben van: 'Merk je op hoe weinig schrijven er in halfwaardetijd was?' Dat was het punt; ik haatte het lezen in games. "

Het interview wordt afgesloten met de onvermijdelijke vraag: als Valve belde en Marc vroeg om terug te keren voor Half-Life 3, zou hij dan accepteren? "Dat zou ik niet doen", zegt hij stevig. "Zelfs toen ik daar was, begon ik me te voelen als de oude man die ideeën neerhaalde. Op een gegeven moment moet je de nieuwe fans en makers het overnemen. We hebben nieuwe dingen nodig. Ik hoefde niet degene te zijn die zei: 'De G-man zou dat niet doen in mijn dag.' Het werd een negatieve kracht op het creatieve proces.

"Ik heb de VR-halfwaardetijd niet gespeeld: Alyx, dus ik heb niet echt het gevoel dat ik kan bijdragen. Ik ben niet meer op de creatieve voorsprong. Dat is niet wat interessant voor me is op dit punt. Plus, ik ben een van de oudere jongens, en het is veel werk. Ik kom nu in mijn eigen dingen, maar het staat niet op het schema van iemand anders.

Dus, Marc Laidlaw en Half-Life zijn gescheiden. Toch blijft zijn werk uit het verleden resoneren, zoals blijkt uit de aanpassing van Netflix van "400 jongens" na 40 jaar. Misschien zou Netflix in de toekomst Valve kunnen benaderen over het veranderen van halfwaardetijd in iets nieuws, waardoor Marc nog een kans krijgt om zijn verleden opnieuw te bezoeken.

"Het feit dat ik in het Cyberpunk-ding kwam voordat het Cyberpunk werd genoemd, en toen kwam ik dit spelbedrijf tegen dat uiteindelijk halfwaardetijd maakte ... Ik heb het geluk gehad deel uit te maken van deze fenomenen."