Doom komt zijn halo -tijdperk binnen met donkere eeuwen

Tijdens een hands-on demo van *Doom: The Dark Ages *, werd ik onverwacht herinnerd aan *Halo 3 *. Stel je dit voor: ik zit op de achterkant van een Cyborg -draak en ontketen een spervuur ​​van machinegeweervuur ​​over een demonisch gevechtsschip. Nadat ik zijn defensieve torentjes had uitgeschakeld, landde ik bovenop het schip en stormde door de lagere dekken, waardoor de bemanning werd gereduceerd tot slechts een plas rood. Even later barstte ik door de romp en sprong terug op mijn draak, mijn meedogenloze aanval op Hell's Machines voort.

Fans van Bungie's iconische Xbox 360 -shooter zullen de overeenkomsten herkennen met de aanval van Master Chief op de Scarab -tanks van het Covenant. Terwijl de helikopterachtige horzel is vervangen door een holografische vleugelige draak en de gigantische laser-firing mech door een occulte vliegende boot, blijft de essentie: een opwindende luchtaanval die leidt tot een felle internaat. Interessant is dat dit niet het enige *halo *-achtige moment in de demo was. Terwijl * The Dark Ages * de kerngevecht van Doom onderhoudt, weerspiegelt het ontwerp van de campagne de shooters van het late jaren 2000 met het gebruik van uitgebreide tussenfilmpjes en een focus op nieuwe gameplay-elementen.

In de loop van twee en een half uur speelde ik vier niveaus van *DOOM: The Dark Ages *. Het eerste niveau, de opener van de campagne, weerspiegelde de strak tempo, zorgvuldig ontworpen niveaus van * Doom (2016) * en het vervolg. De daaropvolgende niveaus hebben me echter geïntroduceerd bij het besturen van een kolossale mech, het vliegen met de draak en het navigeren door een enorm slagveld gevuld met geheimen en formidabele minibosses. Dit afwijking van Doom's typische focus op mechanische zuiverheid voelde meer verwant aan *halo *, *call of duty *, en zelfs oude *James Bond *Games zoals *Nightfire *, die bekend staan ​​om hun gescripte setpieces en unieke missiegebaseerde mechanica.

Deze richting is intrigerend voor *doom *, vooral gezien de serie ooit gedraaid van dergelijke elementen. De geannuleerde * Doom 4 * was bedoeld om te lijken * Call of Duty * met zijn moderne militaire esthetiek, nadruk op personages, filmische verhalen en scriptgebeurtenissen. ID -software heeft uiteindelijk deze ideeën geschrapt en kiest voor de meer gerichte *Doom (2016) *. Maar in 2025 lijkt * de donkere eeuwen * deze concepten opnieuw te bezoeken.

Het snelle tempo van de campagne wordt afgewisseld met innovatieve gameplay -elementen die de meest memorabele nieuwigheden van Call of Duty echoën. Mijn demo begon met een langdurig filmisch filmpje dat het rijk van Argent D'Ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels opnieuw introduceerde. De Doom Slayer wordt afgeschilderd als een legendarische bedreiging op nucleair niveau. Deze diep filmische benadering, bekend bij *Doom *-thousiastelingen van de Codex -inzendingen van de eerdere games, voelt fris en doet denken aan *halo *. De aanwezigheid van NPC Night Sentinels in de niveaus draagt ​​bij aan het gevoel deel uit te maken van een grotere kracht, net als Master Chief die de UNSC -mariniers leidt.

Het uitgebreide karakterwerk in de openingsfilms roept vragen op over de vraag of * Doom * dit niveau van verhalen echt nodig heeft. Persoonlijk waardeerde ik de subtiele verhalen vertellen van de vorige games, overgebracht door milieuontwerp en Codex -inzendingen, met cinematica gereserveerd voor grote onthullingen, zoals te zien in *eeuwig *. De tussenfilmpjes in * de donkere eeuwen * worden echter spaarzaam gebruikt, waardoor missies worden opgezet zonder de intense stroom van de game te verstoren.

Toch komen er andere onderbrekingen in verschillende vormen. Na de openingsmissie, die overstapte van pure shotgun -gevechten naar Parrying Hell Knights met het nieuwe schild van de Slayer, merkte ik dat ik de Atlan Mech bestond, die zich bezighoudt met gevechten die doen denken aan *Pacific Rim *. Toen ging ik naar de hemel op de cybernetische draak en viel gevechtsschepen en pistool op. Deze strak gescripte niveaus introduceren belangrijke verschuivingen in de gameplay, die doen denken aan * Call of Duty's * Opmerkelijke sequenties, zoals * Modern Warfare's * AC-130 Gunship Mission of * Infinite Warfare's * Dogfighting. De Atlan voelt langzaam en zwaar, terwijl de draak snel en behendig is en een drastisch andere ervaring biedt dan klassieke *doom *.

Variatie in gameplay is een kenmerk van de beste FPS-campagnes, zoals te zien in *Half-Life 2 *en *Titanfall 2 *. * Halo* heeft gedijen op zijn mix van sequenties voor voertuigen en on-voet. Ik ben echter onzeker of deze aanpak past *DOOM *. * De donkere eeuwen* biedt een complexe schietervaring die constante aandacht vereist, schoten samenweven, schildwagen, parries en melee -combo's. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiende, bijna als on-rails ervaringen met gevechten die op QTE's lijken.

In *Call of Duty *voelt het overstappen op het besturen van een tank of het bedienen van een gunship natuurlijk omdat de mechanische complexiteit vergelijkbaar is met missies op voet. Maar in *The Dark Ages *is de ongelijkheid tussen gameplay -stijlen grimmig, verwant aan het vergelijken van een middelbare school gitaarstudent met Eddie Van Halen. Terwijl * Doom's * kerngevecht de ster blijft, merkte ik dat ik verlangde naar de actie op de grondniveau met een dubbel-harrel shotgun tijdens de mechgevechten.

Het laatste uur van mijn demo introduceerde een nieuwe verschuiving met het "belegering" -niveau, dat zich opnieuw concentreerde op het uitzonderlijke gunplay van ID binnen een enorm, open slagveld. Het ontwerp van dit niveau, met zijn veranderende geografie en meerdere paden, deed me denken aan * Halo's * mix van binnen- en buitenomgevingen. Het doel van het vernietigen van vijf Gore-portals herhaalde *Call of Duty's *multi-objectieve missies, maar het was de grote schaal en de noodzaak om wapenbereiken en strategieën aan te passen die echt *halo *-achtig aanvoelden.

Uitbreiding * Doom's * PlaySpace riskeert de focus te verliezen, omdat ik merkte dat ik door lege paden ging, wat het tempo vertraagde. Het integreren van de draak, vergelijkbaar met * Halo's * banshee, had momentum kunnen hebben gehandhaafd en de draak integraaler hadden gemaakt voor de ervaring.

Ondanks mijn reserveringen, ben ik gefascineerd door * de opstanding en herinterpretatie van ideeën van de donkere eeuwen * die ooit ongeschikt worden geacht voor de serie. De geannuleerde *DOOM 4 *zou veel gescripte setpieces hebben, waaronder een verplichte voertuigscène, die aansluit bij de Atlan- en Dragon -sequenties in *The Dark Ages *. Marty Stratton van ID Software bevestigde in een Noclip-interview 2016 dat *Doom 4 *meer filmisch en verhaalgestuurd was, dichter bij *Call of Duty *. Het is intrigerend om te zien dat deze elementen terugkeren in *de donkere eeuwen *, met zijn instapactiesetpieces, weelderige cinematica, expansief karakterrooster en significante kennis onthullen.

De kern van * The Dark Ages * blijft zijn viscerale, on-voet gevechten. Niets in de demo suggereerde dat dit niet het middelpunt zou zijn, en elk moment dat ik speelde bevestigde het als een andere briljante evolutie van * Doom's * kerngameplay. Hoewel dit alleen de campagne zou kunnen vervoeren, heeft ID -software andere plannen. Sommige van de nieuwe ideeën voelen mechanisch dun aan, mogelijk meer storend dan verfrissend. Er is echter nog veel meer om te verkennen, en alleen de tijd zal onthullen hoe deze demo -missies in het bredere verhaal passen. Ik wacht op 15 mei gretig om niet alleen nogmaals het ongeëvenaarde gunplay van ID te ervaren, maar ook om te zien of * DOOM: The Dark Ages * een samenhangende FPS-campagne uit de late jaren 2000 of een onsamenhangend levert.